1972 Exile On Main St

[kris]

Mnie sie podoba cała płyta łacznie z bonusowymi piosenkami. Dancing In The Street jest fajne. Gdy kupiłem ta płyte i dałem do odtwarzacza odrazu sie zakochałem w Rocks Off. Kiedys myslałem ze na Exile połowa piosenek to piosenki instrumentalne ale sie myliłem.

[Jarski]

W sam raz na piątkowe popołudnie:



Poniżej zamieszczam dwa fragmenty książki "Exile on Main St." autorstwa Billa Janovitza z serii 33 i 1/3, które z wielką pokorą pozwoliłem sobie przełożyć na ojczystą mowę. Dedykuję je wszystkim, którzy nie czają, "o co chodzi z tym całym Exile...".
.

Exile oddaje właśnie to, jak powinien brzmieć rock'n'roll: grupa muzyków, którzy w jednym pomieszczeniu grają razem sporo świetnych piosenek, wymieniając się partiami; muzyczna wspólnota, w której dźwięki łączą się ze sobą, werbel dudni, mimo że nikt go nie ruszył, wzmacniacze buczą, butelki spadają na ziemię, słychać szuranie butów, upiorne głosy wpadają do mikrofonu i z niego wypadają, dochodzą nas głośne okrzyki ekscytacji i zachęty, uczestniczymy w najprawdziwszym występie muzycznym - żadnych masek, czysty pośpiech. To ten rodzaj płyty, której wartość wykracza poza nagrane utwory i tworzy monolityczne poczucie atmosfery. Pozwala nam odnaleźć się w danym czasie, przestrzeni i duchu, lecz pozostaje ponadczasowa. Nawet dzisiaj słychać jej wpływ. Keith Richards powiedział ironicznie, że ta płyta była "pierwszym albumem grunge'owym".

I jeszcze jeden:

Czy jakikolwiek dzieciak mógł nie zanurzyć się w tych obrazach*? Kiedy piszę te słowa, mam 38 lat, a większość mojej "zawodowej kariery" muzyka już minęła. Tymczasem ta płyta i towarzyszące jej nagraniu zdjęcia wciąż sprawiają, że mam ochotę chwycić gitarę, zadzwonić po znajomych, otworzyć flaszkę i śpiewać całą noc w piwnicy lub przy kuchennym stole. O to właśnie chodzi w muzyce: zabawa, ta nieposkromiona radość, która tworzy większą część dzieciństwa, a której tak bardzo brakuje w dorosłym życiu. Z drugiej strony to zaledwie ułamek gry (a zwłaszcza koncertowania) w profesjonalnym zespole. Paul Kolderie powiedział mi kiedyś, że tego typu zdjęcia zrujnowały nam życie; do pewnego stopnia ulegliśmy ich czarowi. Jasne, nawet w przypadku kapeli grającej - tak jak moja - w klubach lub mniejszych salach pojawiają się momenty chwały. Może nie zawsze graliśmy dla wielkich audytoriów, ale kurde, no: koncertowaliśmy na całym świecie! Piliśmy, śpiewali, śmiali się, zawierali nowe znajomości, a wszystko to w drodze od jednej piwnicy i skończonej pizzy do limuzyny i dobrego drinka po posiłku w Odeon (a potem znowu piwnica i pizza). Możecie mi wierzyć: nigdy nie kupiliśmy tej fantazji, bo zdawaliśmy sobie sprawę, że to tylko krótkotrwała farsa - szczególnie wtedy, gdy skrupulatnie prowadziliśmy spis wydatków potrącanych przez wytwórnię z naszego salda. Jednak istnieje ta część mnie, która zawsze chciała dać się ponieść i wyluzować, cieszyć wszystkim wokoło, żyć jak gwiazda rocka i świetnie się przy tym bawić. Wiele zespołów z zapałem podpisywało absurdalnie jednostronne kontrakty, pragnąc skosztować tej fantazji. Właśnie dlatego przemysł płytowy przetrwał tak długo: żywił go mit gwiazd rocka.

*Chodzi o zdjęcia zespołu wykonane we Francji przez Dominique'a Tarlé (przyp. tłum.).

[Jarski]

Taka mała ciekawostka. Koleś, moim zdaniem, zbliżył się do ideału:



Zgodzicie się?

[2000 man]

no gość gra ok. tylko ma o 1 strunę za dużo

[Jarski]

Kto zna, łapka do góry

[kris]

Ja znam fajna wersja.

[Jarski]

Komentarz kolesia o nicku rickrolled09 - bezcenny:

I tried to have sex to this song. I finished in two seconds. She had the best two seconds of her life.

[Heartbreaker]

[kris]

Haha haha

[kris]

Exile żeby go lubieć i kochać to trzeba znać jego historię i kilka razy go przesłuchać.