1978 Some Girls

[Jarski]

Wraz z nastaniem mody na disco i punk wydawało się, że "dinozaury rocka" - w tym The Rolling Stones - nie będą w stanie znaleźć sobie miejsca na nowej scenie muzycznej i pogrążą się w niebycie. "Znawcy tematu" (obecność cudzysłowu celowa) nie wzięli jednak pod uwagę faktu, że w istniejącej sytuacji liczy się nie tylko świeżość i energia, ale również doświadczenie i zdolność przystosowania się do nowych warunków. Okazało się, że Stonesi posiadają i jedno, i drugie, a myśl o emeryturze jeszcze się w ich głowach nie zalęgła.
Wydany w połowie czerwca 1978 r. album "Some Girls" dowiódł niesamowitej żywotności zespołu, pokazał też, że grupa jest wciąż otwarta na nowe trendy oraz inspiracje muzyczne. Ogromną popularność zdobył utrzymany w stylistyce disco singiel "Miss You", któremu pulsujący rytm zapewniła gra Billa Wymana na basie. Następujące po nim "When the Whip Comes Down" ma w sobie pazur i energię, której nie powstydziłyby się grające w tym czasie zespoły punkowe. Nie zabrakło oczywiście rzeczy lżejszych: "Far Away Eyes" to piosenka country, któremu to gatunkowi The Rolling Stones pozostawali wierni już od ponad dekady, z kolei "Beast of Burden" (wydany również jako singiel) z od razu rozpoznawalną melodią autorstwa Keitha Richardsa dowodzi, że grupa idealnie czuje się w balladowych klimatach, niepozbawionych jednak nieco komercyjnego charakteru.
Poza Jaggerem na płycie udziela się też wokalnie Keith - jego "Before They Make Me Run" smiało dorównuje wydanej na "Exile..." piosence "Happy" i do dzisiaj znajduje się w koncertowym repertuarze zespołu. Kończący płytę "Shattered" to praktycznie czyste funky i kolejny dowód na to, że Stonesi nie ograniczają się do jednego stylu grania.
Niektórzy uważają tę płytę za szczytowe osiągnięcie studyjne grupy i stawiają je na równi z "Exile on Main Street". To jeden z moich trzech ulubionych albumów Stonesów i uważam, że jest absolutnie genialny, chociaż całość brzmi mocno komercyjnie.
W tym temacie dzielimy się swoimi uwagami na temat "Some Girls" - zdaniem wielu fanów ostatniej, wybitnej płyty The Rolling Stones. Do dzieła, Panie i Panowie

[eleanorrigby]

To jeden z moich trzech ulubionych albumów Stonesów i uważam, że jest absolutnie genialny, chociaż całość brzmi mocno komercyjnie.

Bardzo nie lubie komercji w muzyce, jednak stonesi potrafią tak skomercjalizowac swój geniusz, ze nie mozna im nic zarzucic. Płyta na pewno godna uwagi

[2000 man]

Some Girls to najlepiej sprzedający się studyjny album Stonesów (nie licząc składanek).

Płyta jest oczywiście świetna. W sumie możemy tu tak naprawdę odnaleźć kilka rodzajów muzyki.

[Little Queenie]

Nie wiem co wy chcecie od komercji w muzyce... Przeciez muzyka ma byc pod publike (pod swoja publike i pod nowa, ktora zespol chce zdobyc), muzycy nie graja dla siebie, tylko dla ludzi, nie?

[2000 man]

Nie do końca bo wtedy musieliby na maxa przypodobać się płytkim gustom tłumu i nagrywać kopie "Angie"...

Niech grają dla ludzi, ale niech to trzyma klasę. O!

[Little Queenie]

Wiem co masz na mysli. Dlatego granie dla ludzi o bardziej wyrafinowanym guscie nie jest komercja? Ano tez jest :> A to jak najbardziej popieram. Bo w sumie nie mowie o graniu shitu dla jakichs nieszczesliwych ludzi, ktorzy w ogole nie czuja bluesa .

[2000 man]

Dlatego granie dla ludzi o bardziej wyrafinowanym guscie nie jest komercja?

A bo takich ludzi jest duuuużo mniej.

[Jarski]

Podpis pod jednym ze znajdujących się na YouTube wideo z "Beast of Burden":

We are all born too late, and die too early... But at least we will always have the stones.

[thon022]

Znakomity album. Jednak wcale nie uważam że ostatni w dorobku tego wybitnego zespołu. Wg mnie np. Voodoo Lounge dorównuje tej płycie.

[Heartbreaker]

Jeszcze po drodze jest genialne Tattoo You!